តើបទល្មើសបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃ មានការទាក់ទងអ្វីដល់សេរីភាពនៃការបញ្ចេញមតិ សេរីភាពក្នុងការនិយាយ?
បើបទល្មើសនេះសុទ្ធសាធ វាគ្មានអ្វីទាក់ទងនឹងសេរីភាពក្នុងការបញ្ចេញមតិឬការនិយាយស្តីទេ។ ប៉ុន្តែ បទល្មើសនេះអាចត្រូវបានប្រើដោយភាគីជម្លោះដើម្បីចោទប្រកាន់គ្នា ដើម្បីបង្វែរដានពីការទាមទារសិទ្ធិដីធ្លី ឬ ការទាមទារផ្សេងទៀត ឲ្យទៅជាបទល្មើសមួយសាមញ្ញ ហាក់ដូចជាគ្មានទាក់ទងនឹងការទាមទារដើម។ ឧទាហរណ៍ សមាជិកសហគមន៍ជាច្រើនត្រូវបានគេរាយការណ៍មកថា ពួកគេត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីបទបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ភាគី ដែលខ្លួនកំពុងទាមទារឲ្យប្រគល់ដីមកឲ្យពួកគេវិញ។ ការចោទប្រកាន់នេះ កើតឡើងដោយសារសមាជិកសហគមន៍បានធ្វើបាតុកម្ម ហើយបានធ្វើឲ្យខូចខាតដំណាំដែលភាគីម្ខាងទៀតបានដាំ ឬបានធ្វើឲ្យបាក់របង ឬមានការបំផ្លាញគ្រឿងយន្តរបស់ភាគីម្ខាងទៀត។ ការទាមទារជាសេរីភាពនៃការបញ្ចេញមតិ។ មានពេលខ្លះ មានការខូចខាតបន្តិចបន្តួច ដើម្បីបង្វែរការទាមទារ ភាគីម្ខាងទៀតរិះរកមធ្យោបាយដើម្បីប្រែក្លាយរឿងទៅជាព្រហ្មទណ្ឌ ដើម្បីឲ្យអ្នកតវ៉ាជាប់រវល់នឹងរឿងក្តីព្រហ្មទណ្ឌប្រឆាំងនឹងសហសេវិក របស់ខ្លួន។
ចុះបើយើងបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិគេ ហើយ ម្តេចថា គេបង្វែររឿងមិនឲ្យសមាជិកសហគមន៍នោះបន្តការទាមទារ? តើនេះមានន័យថាអ្នកដែលបំផ្លាញចេះតែរួចខ្លួនទៅឬ?
ការពិតអ្នកធ្វើខុសត្រូវតែទទួលទណ្ឌកម្មអញ្ចឹងមែន។ គេមិនត្រូវការពារអ្នកដែលធ្វើខុសទេ។ ប៉ុន្តែ គេត្រូវគិតមួយរឿងៗ។ រឿងទាំងអស់មិនមែនសុទ្ធតែដូចគ្នាទេ ថ្វីបើមានការបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិមែន។
តើរឿងដែលថាមិនដូចគ្នានោះជារឿងអ្វីទៅ?
ដំបូងគេ ច្បាប់ចែងថា ការបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យអ្នកដទៃ អាចត្រូវផ្តន្ទាទោសបាន លុះត្រាណាតែការខូចខាតទ្រព្យសម្បត្តិនោះមិនស្រាល បានន័យថាខូចខាតធ្ងន់ធ្ងរ។
បន្ទាប់មក ទ្រព្យដែលត្រូវបំផ្លាញនោះជា “ទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃ”។ មានករណីជាច្រើន ដែលទ្រព្យជាប់ក្នុងជម្លោះនោះ មិនអាចកំណត់ថាជាទ្រព្យរបស់ខាងណាបានជាពិត ប្រាកដ។ ដូច្នេះ មុននឹងធ្វើការចោទប្រកាន់ថា មនុស្សម្នាក់បានបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកណាផ្សេងទៀត គេត្រូវកំណត់ឲ្យបានច្បាស់ថាតើអ្នកណាជាម្ចាស់ពិតប្រាកដ។
ចំពោះ រឿងធ្ងន់ស្រាលតើគេអាចកំណត់បានយ៉ាងណា ថាវត្ថុមួយរងការខូចខាតធ្ងន់? មានន័យថាខូចខាតប៉ុន្មានទៅហៅថាស្រាល ខូចប៉ុន្មានហៅថាធ្ងន់?
នេះជារឿងមួយពិបាកនឹងកំណត់។ លោក ក អាចមើលឃើញថាមានការខូចខាតស្រាល រីឯលោក ខ មើលឃើញមានការខូចខាតធ្ងន់ចំពោះរបស់តែមួយ ដែលបានទទួលការខូចខាត។
មាត្រា ៤១០ ចែងថា “អំពើប្រព្រឹត្តដោយចេតនា ដោយបំផ្លិចបំផ្លាញ ធ្វើឲ្យទ្រុឌទ្រោម ឬ ធ្វើឲ្យខូចខាតទ្រព្យរបស់អ្នកដទៃនោះ ត្រូវផ្តន្ទាទោសដាក់គុកពន្ធនាគារពី ៦ ខែ ទៅ ២ ឆ្នាំ និងពិន័យជាប្រាក់ពី ១ លានរៀល ទៅ ៤ លានរៀល លើកលែងតែការខូចខាតនោះមានលក្ខណៈស្រាល”។
ច្បាប់មិនបានប្រាប់ថាខូចខាតប៉ុន្មានថា ធ្ងន់ឬស្រាលទេ ប៉ុន្តែ ការបកស្រាយច្បាប់អាចធ្វើបានដោយវិធីច្រើនយ៉ាង ដំបូងគឺ ការវិភាគពាក្យដែលប្រើ និងវិធីផ្សេងទៀតមានការស្រាវជ្រាវរកគំនិតដើមរបស់អ្នកតាក់តែងច្បាប់ ដូចជាអ្នកជំនាញដែលព្រាងច្បាប់ និង កំណត់ហេតុនៃការវែកញែកនៅក្នុងសភាជាដើម។ តែនៅពេលនេះ យើងសាកល្បងវិភាគពាក្យដែលប្រើ។ ពាក្យសំខាន់ៗនៅក្នុងមាត្រា ៤១០ មាន “បំផ្លិចបំផ្លាញ” “ធ្វើឲ្យទ្រុឌទ្រោម” និង “ធ្វើឲ្យខូចខាត”។
“បំផ្លិចបំផ្លាញ” បើតាមវចនានុក្រមជួន ណាត មានន័យថា ធ្វើឲ្យលង់ហោនហោច ឬធ្វើឲ្យសាបសូន្យ។ និយាយម្យ៉ាងទៀត គឺ ធ្វើឲ្យលែងឃើញរូបដើម។
“ទ្រុឌទ្រោម” បើតាមវចនានុក្រមជួន ណាត មានន័យថា គ្រាំគ្រា ឬធ្វើវត្ថុមួយស្រុតមិនអាចឈរបានដោយខ្លួនឯង។ និយាយម្យ៉ាងទៀត គឺ លែងអាចអាចប្រើការបានដូច ដើម។
“ខូចខាត” មានន័យថា សភាពនៃវត្ថុប្រែប្រួលពីសភាពល្អទៅសភាពអន់ជាងមុន។
យើងអាចសង្ខេប ការវិភាគពាក្យទាំងបីខាងលើ ហើយពូតផ្តុំន័យនៃពាក្យ “បំផ្លិចបំផ្លាញ ធ្វើឲ្យទ្រុឌទ្រោម ឬ ធ្វើឲ្យខូចខាត” ឲ្យទៅជាទស្សនាទាន ឬគោលគំនិតរួមមួយដែលថា វត្ថុមួយរងការបំផ្លិចបំផ្លាញ ធ្វើឲ្យទ្រុឌទ្រោម ឬ ធ្វើឲ្យខូចខាត ពេលណាវត្ថុទាំងនោះមានលក្ខណៈណាមួយនៃលក្ខណៈដូចខាងក្រោមនេះ ៖
1. វត្ថុមួយបាត់បង់បូរណភាពរបស់វា មានន័យថាវត្ថុនោះបាត់បង់ភាពនៅទាំងមូលរបស់វា គឺ វត្ថុនោះរលាយរូបរាងទាំងស្រុង។
2. វត្ថុមួយលែងប្រើការបាន មានន័យថា វត្ថុដែលទ្រុឌទ្រោមនោះមិនទាន់បាត់បង់រូបរាងទេ វត្ថុនោះទាមទារឲ្យមានការចំណាយពេលវេលា និងឬ ធនធានច្រើនដើម្បីស្តារឲ្យមកសភាពដើមវិញ។
3. វត្ថុមួយមានវិការភាព មានន័យថា វត្ថុនោះមានសភាពអន់ថយខាងគុណភាព ឬភាពប្រើការបានរបស់វាចុះថយជាងមុន។ វត្ថុនោះចុះថយតម្លៃ ឬ ធ្វើការលែងសូវមានប្រសិទ្ធិភាព។
ដូច្នេះ ដើម្បីកំណត់ពីភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃការខូចខាត គេអាចពិចារណាលើកត្តាបីយ៉ាងខាងលើ៖ បូរណភាព, ភាពប្រើការបាន , និង វិការភាពនៃវត្ថុនោះ។
ចុះបើរកទៅមិនឃើញមានការខូចខាតធ្ងន់ អញ្ចឹង អ្នកធ្វើឲ្យរបស់គេខូចខាតមិនរួចខ្លួនទទេរហើយ ឬយ៉ាងម៉េច?
អ្នកធ្វើឲ្យរបស់គេខូចស្រាលនៅតែទទួលខុសត្រូវជានិច្ច មិនមែនរួចខ្លួនទេ ប៉ុន្តែ គ្រាន់តែមិនទទួលទោសមជ្ឈិមដូចចែងក្នុងមាត្រា ៤១០។ បើរកមិនឃើញការខូចខាតធ្ងន់ទេ អ្នកធ្វើឲ្យខូចខាតរបស់គេ ត្រូវមានទោសលហុទៅវិញ ស្របតាមមាត្រា ៤១៨ គឺត្រូវសងការខូចខាតទៅតាមតម្លៃនៃការខូចខាតនោះ ព្រមទាំងទទួលទោសពន្ធនាគារ ពី ១ ថ្ងៃ ទៅ ៦ ថ្ងៃនិងពិន័យជាប្រាក់ពី ១ ពាន់ ទៅ ១ សែនរៀល។ ចំពោះបទលហុ តុលាការគ្មានប្រយោជន៍អ្វីត្រូវដាក់គុកទេ ថ្វីបើគាត់អាចដាក់បាន។
ឥឡូវបកមកវត្ថុដែលរងការខូចខាត តែមានទំនាស់ថា ម្នាក់អះអាងថា វត្ថុនោះជារបស់គាត់ តែម្នាក់ទៀតអះអាងថា វត្ថុនោះជារបស់គាត់ដែរ ដូច្នេះម្នាក់ប្តឹងម្នាក់ទៀតពីបទព្រហ្មទណ្ឌនៃការបំផ្លិចបំផ្លាញ ទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃ។ តើរឿងនេះត្រូវដោះស្រាយយ៉ាងម៉េច?
ជាដំបូង បើមានមនុស្សម្នាក់បន្តឹងមនុស្សម្នាក់ទៀតពីបទបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យ អ្នកដទៃ គេមិនត្រូវស្ទុះស្ទាភ្លាមទៅកាត់សេចក្តី ឬចាត់ការលើអ្នកដែលជាប់បណ្តឹងនោះទេ ដូចជាចាត់ការឃុំខ្លួនបណ្តោះអាសន្នជាដើមនោះទេ។
ក្រមនីតិវិធីព្រហ្មទណ្ឌ មាត្រា ៣៤៣ ចែងថា៖
“ តុលាការត្រូវបង្អង់មិនទាន់សម្រេច កាលណាភាគីណាមួយលើកបញ្ហាបន្ទាន់បង្ខំដែលការពិនិត្យបញ្ហានេះជា សមត្ថកិច្ចរបស់តុលាការមួយផ្សេងទៀត។
បញ្ហាបន្ទាន់បង្ខំអាចនឹងទទួលបានលុះត្រាតែបញ្ហានេះ អាចនឹងលុបលាងចរិតជាបទល្មើសពីអំពើដែលចោទប្រកាន់លើជនជាប់ចោទ។
ក្នុងរឿងរដ្ឋប្បវេណី បញ្ហាស្តីពីសិទ្ធិកម្មសិទ្ធិ សិទ្ធិប្រត្យក្សលើអចលនវត្ថុ និងឋានៈបុគ្គលជាសមត្ថកិច្ចផ្តាច់មុខរបស់តុលាការរដ្ឋប្បវេណី។”
មាត្រានេះបានសេចក្តីថា បើមានការចោទប្រកាន់ពីបទបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃ ហើយជនជាប់ចោទអះអាងថា ទ្រព្យនោះជាទ្រព្យរបស់គាត់ដែរ នោះតុលាការត្រូវបង្អង់រឿងព្រហ្មទណ្ឌនេះសិន ទុកឲ្យតុលាការរដ្ឋប្បវេណីដោះស្រាយឲ្យរួចរាល់សិន ថាតើវត្ថុនោះជារបស់អ្នកណា។ បើតុលាការសម្រេចថា វត្ថុនោះជារបស់អ្នកប្តឹង នោះតុលាការអាចចាត់ការបណ្តឹងព្រហ្មទណ្ឌតទៅទៀត។ បើតុលាការសម្រេចថា វត្ថុនោះជារបស់ជនជាប់ចោទ នោះតុលាការព្រហ្មទណ្ឌត្រូវលើកបណ្តឹងព្រហ្មទណ្ឌចោល។
ឧបមាថា មនុស្សម្នាក់ប្តឹងពីមនុស្សម្នាក់ទៀតបានជាន់បំផ្លាញដំណាំដែលដាំ ក្នុងដីមួយកន្លៃងជារបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែជនជាប់ចោទលើកឡើងថា ដីនោះជាដីរបស់គាត់ព្រោះគាត់បានកាន់កាប់មុនដើមបណ្តឹងចូលមកដាំ ដុះទៅទៀត។ តើតុលាការអាចចោទប្រកាន់ជនជាប់ចោទពីបទបំផ្លិចបំផ្លាញដំណាំ ជាជាងការបំផ្លិចបំផ្លាញដីធ្លីបានដែរឬទេ?
គេត្រូវ ចែករឿងនេះជាពីរ។ តើគេប្តឹងពីបទបំផ្លិចបំផ្លាញដីធ្លី ឬបទបំផ្លិចបំផ្លាញដំណាំ?។ បើចោទពីរឿងដីធ្លី នេះជាការចោទខុស ព្រោះដីធ្លីនៅដដែល គ្មានខូចខាតអ្វីទេ។ បើចោទពីរឿងបំផ្លាញដំណាំ នោះវានឹងមានរឿងវែងឆ្ងាយត្រូវពិនិត្យនិងវិភាគតទៅទៀត។
បើជារឿងបំផ្លាញដំណាំ តើគេត្រូវវិភាគដូចម្តេច?
ក្នុងករណីដូច្នេះ មានបញ្ហាជាចំណោទពីរដែលត្រូវពិចារណា។
ចំណោទទីមួយដែលត្រូវដោះស្រាយ គឺ តើដីក្នុងជម្លោះនោះ តាមពិតទៅ ជារបស់អ្នកណា?។ បើជាដីរបស់ដើមបណ្តឹង នោះគេត្រូវចាត់ការបណ្តឹងព្រហ្មទណ្ឌនៃការបំផ្លិចបំផ្លាញដំណាំ ព្រោះដំណាំនោះជារបស់ដើមបណ្តឹងដែរ។ គេត្រូវចាត់ការ ដូចជា តើការខូចខាតនោះស្រាលឬធ្ងន់។ បើស្រាលត្រូវដោះស្រាយជាបឬលហុ។ បើធ្ងន់ត្រូវដោះស្រាយជាបទមជ្ឈិម។ បើដីនោះជាដីរបស់ជនជាប់ចោទនោះគេត្រូវឆ្លងទៅចំណោទទីពីរខាងក្រោម ។
ចំណោទទីពីរគឺថា ដីជារបស់ជនជាប់ចោទ តែដំណាំជារបស់ដើមបណ្តឹង។ នេះជាចំណោទមួយស្មុគ្រស្មាញ។ ជនជាប់ចោទអាចភោគីនៃដី ហើយដើមបណ្តឹងអាចជាអ្នកថ្មីមកទន្ទ្រានយកដីគេដោយកម្លាំង ឬជាអ្នកទិញពីអ្នកដែលលួចលក់ដីគេលក់ ឬបានពីមធ្យោបាយផ្សេងទៀតដែលមិនត្រូវច្បាប់។ បើគាត់ចូលមកដាំលើដីរបស់គេ នោះគាត់ជាអ្នករំលោភលើកម្មសិទ្ធិអ្នកដទៃ (កម្មសិទ្ធិនៅទីនេះរាប់បញ្ចូលភោគៈស្របច្បាប់ផងដែរ)។ បើគាត់ជាអ្នករំលោភដីគេយកទៅដាំដំណាំ នោះដើមបណ្តឹងនេះអាចក្លាយទៅជាជនជាប់ទៅវិញ តាមបទបញ្ញត្តិនៃច្បាប់ភូមិបាលក្នុងមាត្រាណាមួយ ឬមាត្រាទាំងអស់ពី ២៥១ រហូតដល់ ២៥៣។
រវាងភាគីទាំងពីរដែលបាននិយាយមកខាងលើ ដើម្បីដឹងថាដីនោះជាដីអ្នកណាតើគេត្រូវពិចារណាលើកត្តាអ្វីខ្លះ?
ដូចបាននិយាយខាងលើ កត្តាដែលត្រូវពិចារណាគឺ រវាងអ្នកទាំងពីរ តើអ្នកណាកាន់កាប់ដីនោះមុនគេ។ កាលណាមានជម្លោះដូច្នេះ ប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិគ្រាន់តែជាឯកសារដំបូងប៉ុណ្ណោះ មិនមែនជាភស្តុតាងមិនអាចបដិសេធបាននោះទេ (សូមមើលមាត្រា ៤០ នៃច្បាប់ភូមិបាល)។ ភោគៈត្រឹមត្រូវ ត្រូវមានឧត្តមភាពលើឯកសារកម្មសិទ្ធិ កាលណាមានទំនាស់រវាងអ្នកកាន់កាប់ជាក់ស្តែង និង អ្នកមានប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិ (សូមមើលមាត្រា ៣០ នៃច្បាប់ភូមិបាល)។
ចុះបើដើមបណ្តឹងជា សម្បទានិកដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ច តើសិទ្ធិរបស់ភោគីជាក់ស្តែងមានឧត្តមភាពលើ សិទ្ធិសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចដែរឬទេ?
កាលណាមានទំនាស់រវាង អ្នកកាន់កាប់ដីជាក់ស្តែង និងដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ច គេត្រូវមើលកត្តាពីរ គឺ តើអ្នកដែលអះអាតថាខ្លួនជាម្ចាស់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចនោះ ពិតជាអ្នកដែលបានសម្បទានស្របច្បាប់ឬទេ។ អ្នកដែលមានសម្បទានស្របច្បាប់ត្រូវមានកិច្ចសន្យាសម្បទានសេដ្ឋកិច្ច ជាមួយក្រសួងមានសមត្ថកិច្ចរបស់រដ្ឋាភិបាល ហើយដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចនោះត្រូវបានចុះបញ្ជីត្រឹមត្រូវជាមួយ សុរិយោដី។ បើគ្មានឯកសារទាំងពីរនេះទេ គាត់មិនទាន់ក្លាយជាម្ចាស់សម្បទាននៅឡើយទេ។ បើគាត់ពិតជាម្ចាស់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចមែន មិនមានសេចក្តីថា គាត់អាចជាម្ចាស់សម្បទានដីទាំងអស់ ដោយក្តោបទាំងដីរបស់អ្នកដែលរស់នៅលើដីនោះយូរលង់មកហើយទេ លើកលែងតែអ្នកដែលរស់នៅលើដីនោះបានព្រមព្រៀងដោយត្រឹមត្រូវប្រគល់ដី នោះឲ្យទៅសម្បទានិក។
ឥឡូវត្រឡប់មករឿងបទល្មើស បំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃវិញ។ តើការធ្វើឲ្យខូចខាតទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃ សុទ្ធតែត្រូវជាប់ទោសពីបទមជ្ឈិមទាំងអស់ឬ?
នេះ អាស្រ័យលើចេតនារបស់អ្នកដែលធ្វើឲ្យខូចខាត។ នឹងអាចដាក់ទោសបានគេត្រូវកំណត់សភាពផ្លូវគំនិតរបស់អ្នកប្រព្រឹត្ត គឺថា អ្នកបំផ្លិចបំផ្លាញត្រូវមានគំនិត៖
១. ដឹងថាទ្រព្យនោះជារបស់អ្នកដទៃ៖ ដឹងថាជារបស់គេ តែចង់បំផ្លាញវត្ថុនោះ។ បើគាត់ច្រឡំថាជារបស់គាត់ហើយ បំផ្លាញរបស់នោះ នោះគាត់គ្មានចេតនាបំផ្លាញទ្រព្យអ្នកដទៃទេ គឺគាត់មានចេតនាបំផ្លាញរបស់គាត់។
២. ដឹងថាអំពើរបស់ខ្លួនជាអំពើបំផ្លាញ។ ជួនកាលគាត់មិនដឹងថាអំពើរបស់គាត់នឹងមានអានុភាពអាចបំផ្លាញរបស់ សំខាន់មួយបាន ឧទាហរណ៍ មនុស្សម្នាក់ទម្លាក់ឈើលើឡាំងមួយដែលមិនដឹងថាមានអំពូលថ្នាំពេទ្យ ពេញ ធ្វើឲ្យបែកខ្ទេច។
ចុះបើមនុស្សម្នាក់គ្មានចេតនាធ្វើឲ្យខូចខាតទ្រព្យរបស់អ្នកដទៃទេ តែគាត់ធ្វេសប្រហែស តើគាត់មានទោសដែរឬទេ?
នេះអាស្រ័យលើមធ្យោបាយដែលគាត់ប្រើប្រាស់ដែលនាំឲ្យមានការខូចខាត។ ច្បាប់គិតពីសុវត្ថិភាពនៃការប្រើរបស់ផ្សេងៗដែលនាំឲ្យគ្រោះថ្នាក់ ដូចជាការប្រើវត្ថុដែលមានចំហេះ ការប្រើគ្រឿងផ្ទុះជាដើម។ ច្បាប់តម្រូវឲ្យមនុស្សប្រើប្រាស់របស់ទាំងនេះ ដោយការយកចិត្តទុកដាក់បំផុត ព្រោះវាងាយនឹងបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ទ្រព្យសម្បត្តិផង ដល់មនុស្សផង។ ដូច្នេះ ជនណាធ្វេសប្រហែសជននោះត្រូវទទួលខុសត្រូវខាងព្រហ្មទណ្ឌ ឧទាហរណ៍ ការធ្វេសប្រហែសធ្វើឲ្យខូចខាតទ្រព្យអ្នកដទៃ ដោយប្រើភ្លើង ឬ គ្រឿងផ្ទុះត្រូវមានទោសពី ១ ខែ ទៅ ១ ឆ្នាំ និងពិន័យជាប្រាក់ពី ១ សែនទៅ ២ លានរៀល។
តើការបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិសាធារណៈ អាចរាប់បញ្ចូលជាទ្រព្យអ្នកដទៃបានដែរឬទេ?
គ្មានចម្លើយជាក់លាក់នៅក្នុងក្រមព្រហ្មទណ្ឌទេ។ ពាក្យអ្នកដទៃគួរតែមានន័យថាបុគ្គលឯកជន។ ក្នុងក្រមព្រហ្មទណ្ឌមានការនិយាយពិសេសពីការបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិ សាធារណៈ គឺការបំផ្លិចបំផ្លាញ ធ្វើឲ្យទ្រុឌទ្រោម ឬ ធ្វើឲ្យខូចខាតបណ្ណប្រកាសឬសេចក្តីជូនដំណឹងជាផ្លូវការរបស់រដ្ឋបាល (មាត្រា ៤២០)។ ក្រៅពីនេះមិនឃើញមានការបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិសាធារណៈទេ (vandalism)។
No comments:
Post a Comment