សត្រូវមាននៅគ្រប់ទិសទី យើងតែងតែជួបប្រទះគ្រប់ៗគ្នា
បើមិនសត្រូវខាងក្រៅ ក៏មានសត្រូវនៅខាងក្នុងដែរ ។
សត្រូវខាងក្រៅមានច្រើនប្រភេទណាស់ មានដូចជា បច្ចាមិត្ត, ចោរ,
គ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗជាដើម….។ ឯសត្រូវខាងក្នុងវិញក៏មិនតិចដែរ រោគគ្រប់ប្រភេទ
ចុកពោះ, ឈឺក្បាល, វិលមុខ, មិនសុខចិត្ត, វិបត្តិផ្សេងៗ
….សុទ្ធតែជាសត្រូវទាំងអស់ ។
តើយើងធ្វើដូចម្ដេច ទើបអាចផ្ចាញ់សត្រូវទាំងនេះបាន ?
ក្នុងទីនេះ សត្រូវខាងក្នុងលើកទុកចុះ និយាយពីរបៀបផ្ចាញ់សត្រូវខាងក្រៅតាមបែប ព្រះពុទ្ធសាសនា ។
និយាយយ៉ាងនេះ មិនមែនបានន័យថា ព្រះពុទ្ធសាសនាអប់រំឲ្យមនុស្សផ្ចាញ់ផ្ចាលគ្នាយកឈ្នះយកចាញ់លើគ្នានោះទេ ការពិតនេះគ្រាន់តែជាវិធីសាស្រ្ដខ្ឡះៗ សម្រាប់ប្រើ នៅពេលដែលមានសត្រូវប៉ុនប៉ងយាយីតែប៉ុណ្ណោះ ។ តែទោះជាយ៉ាងណា ក៏ការផ្ចាញ់ សត្រូវតាមបែបព្រះពុទ្ធសាសនា មិនមានការប្រើអាវុធ មិនប្រើពាក្យសំដីចាក់ដោត មិនប្រើការគំរាមកំហែងបៀតបៀនគ្នាដែរ ។
ខាងក្រោមនេះជារបៀបខ្លះៗដែលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធប្រើសម្រាប់ផ្ចាញ់សត្រូវដែលមាន គំនិតមិនល្អចំពោះព្រះអង្គ ៖
១. បើជួបនឹងសត្រូវដែលមានចិត្តលោភលន់ លោកឲ្យផ្ចាញ់ដោយទាន គឺអំណោយ
២. អ្នកដែលមានចិត្តរឹងរូស មិនងាយប្រដៅបាន លោកឲ្យប្រើខន្ដី គឺការអត់ធ្មត់
៣. បើជួបនឹងមនុស្សសត្វដែលមានចិត្តកាចឃោរឃៅ លោកឲ្យយើងប្រើ មេត្តា
៤. ជនខ្លះមិនអាចប្រើមេត្តាបានទេ លោកឲ្យប្រើរិទ្ធិ៍អំណាច របស់យើងទៅបង្រ្កាបវិញ
៥. ជនដែលតែងតែនិយាយកុហក បោកប្រាស បង្កាច់បង្ខូច លោកឲ្យប្រើ សច្ចៈ គឺការទៀងត្រង់ទៅទប់ទល់។
៦. ចំពោះជនដែលមានល្បិច លោកឲ្យប្រើបញ្ញាតប។
៧. ចំពោះជនដែលមានអស្មិមានៈរឹងរូសខ្លះ យើងពុំអាចផ្ចាញ់បានដោយខ្លួនឯងទេ គប្បីប្រើឲ្យអ្នកដទៃ ទៅផ្ចាញ់វិញក៏បានដែរ
៨. ចំពោះអ្នកដែលជាបញ្ញវ័ន្ត មានការចេះដឹងជ្រៅជ្រះ លោកឲ្យប្រើចំណេះវិជ្ជា
វិធីទាំង ៨នេះ ជាវិធីដែលព្រះពុទ្ធលោកបានប្រើរួចមកហើយ ដូច្នេះពេលដែលជួបបញ្ហា ប្រាកដជាអាចដោះស្រាយបាន ព្រោះយើងមានពុទ្ធសរណៈ គឺមានព្រះពុទ្ធជាទីអាងត្រឹមត្រូវ ។
តើយើងធ្វើដូចម្ដេច ទើបអាចផ្ចាញ់សត្រូវទាំងនេះបាន ?
ក្នុងទីនេះ សត្រូវខាងក្នុងលើកទុកចុះ និយាយពីរបៀបផ្ចាញ់សត្រូវខាងក្រៅតាមបែប ព្រះពុទ្ធសាសនា ។
និយាយយ៉ាងនេះ មិនមែនបានន័យថា ព្រះពុទ្ធសាសនាអប់រំឲ្យមនុស្សផ្ចាញ់ផ្ចាលគ្នាយកឈ្នះយកចាញ់លើគ្នានោះទេ ការពិតនេះគ្រាន់តែជាវិធីសាស្រ្ដខ្ឡះៗ សម្រាប់ប្រើ នៅពេលដែលមានសត្រូវប៉ុនប៉ងយាយីតែប៉ុណ្ណោះ ។ តែទោះជាយ៉ាងណា ក៏ការផ្ចាញ់ សត្រូវតាមបែបព្រះពុទ្ធសាសនា មិនមានការប្រើអាវុធ មិនប្រើពាក្យសំដីចាក់ដោត មិនប្រើការគំរាមកំហែងបៀតបៀនគ្នាដែរ ។
ខាងក្រោមនេះជារបៀបខ្លះៗដែលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធប្រើសម្រាប់ផ្ចាញ់សត្រូវដែលមាន គំនិតមិនល្អចំពោះព្រះអង្គ ៖
១. បើជួបនឹងសត្រូវដែលមានចិត្តលោភលន់ លោកឲ្យផ្ចាញ់ដោយទាន គឺអំណោយ
២. អ្នកដែលមានចិត្តរឹងរូស មិនងាយប្រដៅបាន លោកឲ្យប្រើខន្ដី គឺការអត់ធ្មត់
៣. បើជួបនឹងមនុស្សសត្វដែលមានចិត្តកាចឃោរឃៅ លោកឲ្យយើងប្រើ មេត្តា
៤. ជនខ្លះមិនអាចប្រើមេត្តាបានទេ លោកឲ្យប្រើរិទ្ធិ៍អំណាច របស់យើងទៅបង្រ្កាបវិញ
៥. ជនដែលតែងតែនិយាយកុហក បោកប្រាស បង្កាច់បង្ខូច លោកឲ្យប្រើ សច្ចៈ គឺការទៀងត្រង់ទៅទប់ទល់។
៦. ចំពោះជនដែលមានល្បិច លោកឲ្យប្រើបញ្ញាតប។
៧. ចំពោះជនដែលមានអស្មិមានៈរឹងរូសខ្លះ យើងពុំអាចផ្ចាញ់បានដោយខ្លួនឯងទេ គប្បីប្រើឲ្យអ្នកដទៃ ទៅផ្ចាញ់វិញក៏បានដែរ
៨. ចំពោះអ្នកដែលជាបញ្ញវ័ន្ត មានការចេះដឹងជ្រៅជ្រះ លោកឲ្យប្រើចំណេះវិជ្ជា
វិធីទាំង ៨នេះ ជាវិធីដែលព្រះពុទ្ធលោកបានប្រើរួចមកហើយ ដូច្នេះពេលដែលជួបបញ្ហា ប្រាកដជាអាចដោះស្រាយបាន ព្រោះយើងមានពុទ្ធសរណៈ គឺមានព្រះពុទ្ធជាទីអាងត្រឹមត្រូវ ។
បានចងក្រងជាឯកសារទុកក្រោម៖ ពុទ្ធសាសនធម៌ | ទំលាក់ មួយវិចារ »
បាត្រ
បានចុះផ្សាយលើ ខែសីហា 20, 2010 ដោយ wpbinfo
បាត្រ ( ន. ) [បាត] (បត្ត) ភាជនៈធ្វើដោយដែកឬដោយដី មានរាងជ្រៅក្រឡូមសម្រាប់បព្វជិតក្នុងពុទ្ធសាសនាប្រើការទទួលចង្ហាន់។
- គ្របបាត្រ (គំរបបាត្រ) ប្រដាប់សម្រាប់គ្របពីលើមាត់បាត្រ ។
- ស្លោកបាត្រ ថង់សម្រាប់ច្រកបាត្រ ។
- យោគបាត្រ ប្រដាប់ចងរឹតភ្ជាប់នឹងស្លោកបាត្រសម្រាប់ស្ពាយ ។
- ជើងបាត្រ ប្រដាប់សម្រាប់ថ្កល់បាត្រ ។
នៅក្នុងព្រះវិន័យពុទ្ធសាសនា អនុញ្ញាតឲ្យបព្វជិតប្រើប្រាស់តែបាត្រ២ប្រភេទតែប៉ុណ្ណោះ គឺ បាត្រដែក និង បាត្រដី ។
បាត្រនេះស្រ្ដីក៏អាចកាន់បានដែរ មិនខុសទាស់អ្វីទេ ព្រោះព្រះសង្ឃមិនបានសូត្រអធិដ្ឋានបញ្ចូលបាលីដូចសំពត់ចីវរនោះឡើយ ។
ម្យ៉ាងទៀតហេតុអ្វីបានជាមានជំនឿថា ពេលរាប់បាត្រមិនឲ្យយកវែក ឬស្លាបព្រា គោះបាត្រ ខ្លាចទំពែកក្បាល ។ ជំនឿនេះ មិនមានចែងក្នុងពុទ្ធសាសនាទេ ។ បើពិនិត្យមើល ជំនឿនេះ ប្រហែលជាមកពីខ្លាចបែកបាត្ររបស់ព្រះសង្ឃ ព្រោះពីដើម ព្រះសង្ឃភាគច្រើន លោកប្រើបាត្រដី ។
- គ្របបាត្រ (គំរបបាត្រ) ប្រដាប់សម្រាប់គ្របពីលើមាត់បាត្រ ។
- ស្លោកបាត្រ ថង់សម្រាប់ច្រកបាត្រ ។
- យោគបាត្រ ប្រដាប់ចងរឹតភ្ជាប់នឹងស្លោកបាត្រសម្រាប់ស្ពាយ ។
- ជើងបាត្រ ប្រដាប់សម្រាប់ថ្កល់បាត្រ ។
នៅក្នុងព្រះវិន័យពុទ្ធសាសនា អនុញ្ញាតឲ្យបព្វជិតប្រើប្រាស់តែបាត្រ២ប្រភេទតែប៉ុណ្ណោះ គឺ បាត្រដែក និង បាត្រដី ។
បាត្រនេះស្រ្ដីក៏អាចកាន់បានដែរ មិនខុសទាស់អ្វីទេ ព្រោះព្រះសង្ឃមិនបានសូត្រអធិដ្ឋានបញ្ចូលបាលីដូចសំពត់ចីវរនោះឡើយ ។
ម្យ៉ាងទៀតហេតុអ្វីបានជាមានជំនឿថា ពេលរាប់បាត្រមិនឲ្យយកវែក ឬស្លាបព្រា គោះបាត្រ ខ្លាចទំពែកក្បាល ។ ជំនឿនេះ មិនមានចែងក្នុងពុទ្ធសាសនាទេ ។ បើពិនិត្យមើល ជំនឿនេះ ប្រហែលជាមកពីខ្លាចបែកបាត្ររបស់ព្រះសង្ឃ ព្រោះពីដើម ព្រះសង្ឃភាគច្រើន លោកប្រើបាត្រដី ។
វាសនា និងព្យាយាម
បានចុះផ្សាយលើ ខែសីហា 19, 2010 ដោយ wpbinfo
វាសនាគ្មានការប្រឹងជួយផ្ដល់ មិនអាចឲ្យផលសំរេចបាន
រទេះកង់ម្ខាងនិងគិតអាន រុញច្រានឲ្យលឿនពុំកើតពិត ។
រីឯវាសនានិងព្យាយាម តាមពាក្យទំនៀមប្រាជ្ញកោវិទ
ថាត្រូវតែមានទាំងពីរពិត នោះទើបប្រសិទ្ធឲ្យផលបាន ។
No comments:
Post a Comment