នេះគឺជាក្មេងៗសិស្សសាលាមកពីភូមិ Genguan ស្ថិតនៅក្នុងខេត្ត Guizhou ភាគនិរតីប្រទេសចិន។ ស្ថិតនៅក្នុងទំហំផ្លូវត្រឹមតែកន្លះម៉ែត្រ ពួកគេត្រូវបង្ខំចិត្តធ្វើដំណើរទៅសាលាក្នុងស្ថានភាពបែបនេះជា រៀងរាល់ថ្ងៃ ទោះបីជាពួកគេប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គេត្រូវចំណាយពេល ២ម៉ោងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រូងភ្នំ និងច្រាំងថ្មដើម្បីទៅសាលារៀនរបស់ពួកគេ។
ងាកមកប្រទេសឥណ្ឌូណេស៊ីឯណេះវិញ ក៏មិនចាញ់ចិនប៉ុន្មានដែរ។ ស្ថិតនៅក្នុងភូមិមួយនៃក្រុង Padang កោះស៊ូមាត្រា ក្មេងៗសិស្សសាលាត្រូវធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ស្ពានឈើបាក់បែកជាច្រើន ដំណាក់កាល ក្នុងចម្ងាយផ្លូវប្រមាណជាង ១១គីឡូម៉ែត្រ។ ភ្លៀងធ្លាក់ដ៏ខ្លាំងក្លាបានកាត់ផ្ដាច់ផ្លូវរបស់ពួកគេកាលពី ឆ្នាំ២០១២ កន្លងទៅនេះ ហើយទោះបីជាវាគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេត្រូវតែបង្ខំចិត្តត្រូវធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនេះដែរ ទើបអាចទៅសាលារៀនគេបាន។
ក្មេងៗសិស្សសាលាជាច្រើន មកពីភូមិដាច់ស្រយាលភាគខាងកើតទីក្រុងម៉ានីល បានប្រើប្រាស់ពោះវៀនកង់ឡានដើម្បីជិះធ្វើជាមធ្យោបាយធ្វើ ដំណើរឆ្លងកាត់ទន្លេតូចៗទៅសាលារៀន ហើយពេលខ្លះ ពួកគេបានខកខានទៅសាលាទៀតផង នៅពេលដែលមានទឹកហូរខ្លាំងដោយសារភ្លៀងធ្លាក់។ ប្រជាពលរដ្ឋនៅសហគមន៍ខាងលើនេះ កំពុងស្នើសុំដល់រដ្ឋាភិបាលជួយអភិវឌ្ឍតំបន់នេះផង ដើម្បីជួយសម្រួលដល់មធ្យោបាយធ្វើដំណើររបស់ពួកគេ។
អាចចាត់ទុកថា ក្មេងៗសិស្សសាលាហ្វីលីពីន មានសំណាងជាងក្មេងៗសិស្សសាលាវៀតណាមនៅពេលនេះ ព្រោះថាក្មេងៗសិស្សសាលាវៀតណាមនៅឃុំ Trong Hoa ស្រុក Minh Hoa ខេត្ត Quảng Bình ត្រូវហែលឆ្លងទឹកដោយគ្មានពោះវៀនកង់ឡាននោះឡើយ។ ពួកគេត្រូវដោះខោអាវចេញដាក់ចូលក្នុងស្បោងដ៏ធំមួយដែល មិនជ្រាបទឹក ជាមួយនឹងសម្ភារៈសិក្សាផ្សេងៗទៀត មុននឹងហែលឆ្លងទៅត្រើយម្ខាងទៀត។ ពួកគេនឹងស្លៀកសំលៀកបំពាក់នេះឡើងវិញ នៅពេលដល់ត្រើយម្ខាងទៀត ដែលនេះជាទម្លាប់មួយពួកគេត្រូវធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
៥ ប្រទេសនេប៉ាល់
ខាងលើនេះ គឺជាក្មេងៗសិស្សសាលាប្រទេសនេប៉ាល់កំពុងធ្វើដំណើរដោយខ្សែកាប ភ្ជាប់ទៅត្រើយម្ខាងទៀតនៃច្រាំងទន្លេក្នុងរយៈកម្ពស់ដ៏ខ្ពស់មួយ ។ របាយការណ៍ពីអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលកំពុងមានការព្រួយបារម្ភ និងបានរិះគន់ដល់រដ្ឋាភិបាលថាខ្វះការយកចិត្តទុកដាក់ដល់ការ អភិវឌ្ឍផ្លូវគមនាគមន៍នេះ។
ក្មេងៗសិស្សសាលារបស់កូឡុំប៊ីក៏មិនចាញ់ក្មេងៗ សិស្សសាលាមកពីប្រទេសនេប៉ាល់ប៉ុន្មានដែរ ពោលគឺពួកគេក៏បានប្រើប្រាស់ខ្សែកាបដូចគ្នានេះដើម្បីធ្វើដំណើរ ពីត្រើយម្ខាងទៅត្រើយម្ខាងទៀត។ ស្ថិតនៅក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាលភាគអាគ្នេយ៍ទីក្រុង Bogota ក្មេងៗត្រូវធ្វើដំណើរក្នុងល្បឿនដ៏លឿនបំផុតមួយត្រឹមតែ ១នាទីប៉ុណ្ណោះក្នុងចម្ងាយ៨០០ម៉ែត្រ៕
នៅពេលកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហម
ប្រាប់ឲ្យយុវជន សុក ស៊ីផាន់ណា និងកុមារមួយក្រុមទៀត ដែលមានសមាជិក ៩នាក់
ស្ទូងស្រូវ ១ហិកតាក្នុងមួយថ្ងៃនៅខេត្តកំពង់ធំ ដែលគ្រប់គ្នាដឹងថា
វាមិនអាចទៅរួចនោះ លោកបានឮសំឡេងរអ៊ូថា
«ហេតុអ្វីក៏អ្នកមិនស្ទូងឲ្យបានបីហិកតាដោយខ្លួនឯងទៅ?»នៅយប់នោះ
ទាហានខ្មែរក្រហម បានចងដៃរបស់គាត់ព័ទ្ធទៅក្រោយខ្នង ហើយនាំគាត់ក្នុងវាលស្រែ
ហើយចងគាត់នៅដំបូកឲ្យស្រមោចខាំពេញមួយយប់។ គាត់ដឹងថា គាត់នឹងស្លាប់
ឬការឈឺចាប់របស់គាត់នឹងបញ្ចប់ ការគិតថា អ្វីៗនឹងត្រូវបញ្ចប់នេះ
បានផ្តល់ឲ្យភាពសុខស្រួលដល់រូបគាត់។
