ការក្លែងខ្លួន បន្លំ ឆបោក ជនដទៃ គឺជាការធ្វើសកម្មភាពឆបោក ដោយមានឧបាយកលទុច្ចរិត ដើម្បីឲ្យគេជឿ និងប្រគល់វត្ថុមានតម្លៃ ឬវត្ថុអ្វីមួយ ឬធ្វើសកម្មភាពអ្វីមួយ ដើម្បីឲ្យអ្នកឆបោកនោះបានទទួលប្រយោជន៍ ឬបានទទួលវត្ថុដែលគេចង់បាន។
លោក ហុង គឹមសួន ប្រធានក្រុមមេធាវីរបស់ក្រុមអ្នកច្បាប់ការពារសិទ្ធិកម្ពុជា មានប្រសាសន៍ថា ការឆបោក បន្លំ មានលក្ខណៈខុសពីការរំលោភការទុកចិត្ត។ ការឆបោក គឺបុគ្គលដែលឆបោកគេនោះមានចេតនាបោកប្រាស់ បន្លំ តាំងពីដំបូងទីមកតែម្ដង។ មិនមែនចេតនា និងសកម្មភាពទើបតែកើតមានក្រោយពេលធ្វើសកម្មភាពអ្វីមួយហើយនោះទេ។
លោក ហុង គឹមសួន បានលើកឧទាហរណ៍ពន្យល់អំពីការឆបោកថា គឺឈ្មោះ ក មានចេតនាទៅបោកឈ្មោះ ខ ដើម្បីបានម៉ូតូ។ ឈ្មោះ ក បានរៀបចំគម្រោង និងបានរៀបចំឥរិយាបថធ្វើឈ្មោះ ខ ឲ្យជឿទុកចិត្ត ដោយមានបង្ហាញឯកសារផ្សេងៗ ទៀតផង។
ចំពោះបទរំលោភការទុកចិត្តវិញ គឺឈ្មោះ ក បានត្រូវឈ្មោះ ខ ឲ្យគ្រប់គ្រងម៉ូតូមួយ។ ដំបូងឈ្មោះ ក មិនមានបំណងយកម៉ូតូឈ្មោះ ខ ទេ។ តែក្រោយមកដោយសារការខ្វះលុយ ឈ្មោះ ក បានយកម៉ូតូដែលឈ្មោះ ខ ឲ្យគ្រប់គ្រងនោះ ទៅលក់យកលុយ។
នេះជាការរំលោភការទុកចិត្តហើយ មិនមែនជាបទឆបោកទេ។ ប៉ុន្តែទោះបីបទឆបោកក្ដីបទរំលោភការទុកចិត្តក្ដី គឺត្រូវមានទោសទាំងអស់ ៖ «វានៅតែមានទោស បានទ្រព្យរបស់គេអ៊ីចឹង។ គ្រាន់តែអាមួយបំណងនោះវាមានតាំងពីមុនពីដើមមក អារឿងឆបោកនោះណា។ ចង់ក្លែងខ្លួនធ្វើជាមន្ត្រី ធ្វើជាអ្នករាជការ ធ្វើជាអាជ្ញាធរ ធ្វើជាស្អីក៏ដោយ អាហ្នឹងដើម្បីគេឲ្យមកខ្លួន។ មួយទៀតស្គាល់គ្នាច្បាស់ មិនបានក្លែងខ្លួនទេ ប៉ុន្តែ មានបំណងយកទ្រព្យគេតែម្ដង»។
មានប្រជាពលរដ្ឋ នៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ត្រូវមនុស្សមិនល្អបោកប្រាស់ ដោយបន្លំថា ជាបុគ្គលិកអង្គការសិទ្ធិមនុស្សមួយ និងធានាជាមួយអ្នកស្រុកថា នឹងជួយឲ្យមានការជួយដោះលែងសាច់ញាតិ ជាអ្នកទោសជាប់ពន្ធនាគារឲ្យរួចពីទីឃុំឃាំង។
លោកស្រី ប៉ិល កេន ជាប្រជាពលរដ្ឋនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង បានរៀបរាប់អំពីល្បិចឆបោករបស់ឈ្មោះ ប៉ែន វុធ ដែលបានបោកប្រាស់យកប្រាក់លោកស្រីអស់ចំនួន ១ លាន ៣ សែនរៀល ដោយនិយាយអះអាងថា ជួយដោះប្ដីលោកស្រីឲ្យបានពីមន្ទីរឃុំឃាំង។
លោកស្រី ប៉ិល កេន ៖ «គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ធ្វើការនៅអង្គការ លីកាដូ គាត់អាចជួយដោះប្ដីខ្ញុំជាប់ឃុំឃាំងនោះណា។ គាត់ទារលុយខ្ញុំ ១ លានហា។ រួចខ្ញុំប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំអត់មានលុយ ១ លានហាទេ។ មានតែ ១ លានសាម។ ហើយខ្ញុំក៏បានព្រមព្រៀងជិះម៉ូតូឌុបជាមួយគាត់មកដល់ផ្សារក្រោម។ ឲ្យលុយហើយប្រាប់ថា ហ្អែងនៅចាំទីនេះហើយ។ គាត់ទារយកអត្តសញ្ញាណប័ណ្ណខ្ញុំ ហើយថាគាត់ទៅអូសហ្វូតូមួយភ្លែត។ អ្នកណាសួរខ្ញុំកុំឲ្យប្រាប់។ ប្រាប់ថាចាំបងប្អូនមកពីទិញអីវ៉ាន់។ គាត់ក៏ទៅ។ ខ្ញុំក៏ចាំ។ ចាំបាត់ៗៗៗៗ រហូតដល់ម៉ោង ៦ ល្ងាច ក៏ភ្ញាក់ខ្លួនថា ប្រាកដជាគេបោកហើយ»។
ចំពោះករណី ដែលជនរងគ្រោះរៀបរាប់ លោកមេធាវី ហុង គឹមសួន បាននិយាយថា ជននោះ ជាមនុស្សឆបោកហើយ។ ជននោះ ត្រូវមានទោសតាមក្រមព្រហ្មទណ្ឌ ៖ «គេមិនគិតពីទំហំនៃទ្រព្យសម្បត្តិនោះទេ។ ប៉ុន្តែ គេគិតពីចេតនា ដែលជនប្រព្រឹត្តនោះវាមានបំណងធ្វើយ៉ាងម៉េច ដើម្បីឲ្យគេជឿលើខ្លួនហើយ ហើយគេប្រគល់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គេនោះមកឲ្យខ្លួន។ ហើយខ្លួនបានមក ហើយមិនបានធ្វើអ្វី ដែលខ្លួនបាននិយាយសន្យាក៏ដោយ ហើយអ៊ីចឹងធ្វើម៉េចឲ្យបានទ្រព្យរបស់គេមកហើយ យើងទៅបាត់នោះ អានេះឆបោកចំហើយ»។
ក្រមព្រហ្មទណ្ឌ មាត្រា ៣៧៧ បានចែងថា អំពើឆបោក គឺជាអំពើបន្លំ ចំពោះរូបវន្តបុគ្គល ឬនីតិបុគ្គល គឺមនុស្សមួយក្រុម ដែលច្បាប់សន្មតថា ជាបុគ្គលណាមួយ ដោយប្រើឈ្មោះក្លែង ដោយអះអាងទៅលើឋានៈក្លែង ដោយរំលោភលើឋានៈពិតប្រាកដ ឬដោយប្រើឧបាយកលទុច្ចរិត ហើយបានទទួលពីបុគ្គលនេះ ដែលនាំឲ្យខូចប្រយោជន៍របស់បុគ្គលនេះ ឬរបស់តតិយជននូវ ទី១ ការប្រគល់មូលនិធិ ទី២ ការផ្គត់ផ្គង់សេវា ទី៣ ការធ្វើលិខិតដែលមានតម្លៃជាកាតព្វកិច្ច ឬជាការឲ្យរួចពីកាតព្វកិច្ច។
មាត្រា ៣៧៨ បានចែងថា អំពើឆបោក ត្រូវផ្ដន្ទាទោសដាក់ពន្ធនាគារ ពី ៦ ខែ ទៅ ៣ ឆ្នាំ និងពិន័យជាប្រាក់ពី ១ លានរៀលទៅ ៦ លានរៀល។
មាត្រា ៣៧៩ បានចែងថា អំពើឆបោកនេះ ត្រូវផ្ដន្ទាទោសដាក់ពន្ធនាគារ ពី ២ ឆ្នាំ ទៅ ៥ ឆ្នាំ កាលបើអំពើនេះ បានប្រព្រឹត្តិទៅឲ្យខូចប្រយោជន៍ ទី១ បុគ្គលដែលទន់ខ្សោយពិសេស ដោយមូលហេតុអាយុនៃបុគ្គលនោះ ទី២ នារីមានគភ៌ កាលបើគភ៌នោះបានត្រូវគេឃើញជាក់ស្ដែង ឬកាលបើជនល្មើសបានដឹង ទី៣ បុគ្គលដែលទន់ខ្សោយពិសេស ដោយមូលហេតុនៃជំងឺ ឬពិការភាព កាលបើស្ថានភាពបុគ្គលនោះ ត្រូវបានគេឃើញជាក់ស្ដែង ឬកាលបើជនល្មើសបានដឹង៕
No comments:
Post a Comment