ការអប់រំមនុស្សដោយព្រះធម៌
រមែងធ្វើមនុស្សឲ្យមាន«ជីវិត»ល្អបរិសុទ្ធ មានឥស្សរភាពលើតណ្ហា
មានសេចក្តីសុខក្នុងតួជីវិតខ្លួនឯង។
មនុស្សកើតមកហើយត្រូវមានការសិក្សា
ព្រោះមនុស្សជាសត្វដែលត្រូវសិក្សា
ឬជាសត្វដែលត្រូវហ្វឹកហាត់អប់រំ បើមិនហ្វឹកហាត់សិក្សាអប់រំទេ
មនុស្សមិនអាចល្អទៅបានឡើយ
ហើយជីវិតដ៏ប្រសើរដែលបុណ្យបានតាក់តែងមក
ក៏ត្រូវអស់ទៅវិញដោយឥតប្រយោជន៍ នេះជារឿងធម្មជាតិរបស់មនុស្ស។
មនុស្សផ្សេងអំពីសត្វតិរច្ឆាន គឺនៅត្រង់មនុស្សជាសត្វវិសេស
អាចហ្វឹកហាត់អប់រំឲ្យមានការចម្រើនរហូតដល់ថ្នាក់ទេវតាឥន្ទ
ព្រហ្មគោរពបូជា។ គុណធម៌ដែលមានក្នុងមនុស្ស
មិនមានគុណធម៌ណាមួយដែលកើតមានឯងៗនោះឡើយ
គឺសុទ្ធតែជាលទ្ធផលនៃការអប់រំចម្រើនទាំងអស់។
កាលបើធម្មជាតិរបស់មនុស្សមានសភាព
យ៉ាងនេះ មនុស្សយើងមិនគួរគប្បីមានសេចក្តីប្រមាទសោះឡើយ
គួរយកការសិក្សាអប់រំជាគោលសំខាន់
សម្រាប់ទូន្មានឲ្យជាប្រចាំក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ មិនថាតែវ័យក្មេង
វ័យកណ្តាល ឬវ័យចាស់នោះទេ
គឺគ្រប់វ័យទាំងអស់ឲ្យតែនៅមានអវិជ្ជា និងតណ្ហា។
ធ្វើជាមនុស្សមិនត្រូវបញ្ចប់ការសិក្សាដោយត្រឹមតែបាននូវការ
ចេះដឹងក្នុងមុខវិជ្ជាជីវៈបុណ្ណឹងទេ
គឺត្រូវហ្វឹកហាត់អប់រំនូវចំណេះដឹង ឲ្យក្រៃលែងឡើងថែមទៀត
ព្រោះសេចក្តីប្រសើររបស់មនុស្សដែលមានរហូតដល់អស់អវិជ្ជានិងតណ្ហា
ជាប្រភពនៃសេចក្តីទុក្ខសោកនោះ
គឺស្ថិតនៅលើការសិក្សាអប់រំហ្វឹកហាត់រឿយៗហ្នឹងឯង
នេះជាសេចក្តីសំខាន់ពិសេសនៃជីវិតមនុស្ស។
ការដែលមិនបោះបង់នូវជីវិតឲ្យផុតអំ
ពីការសិក្សាអប់រំ ព្រោះមាននូវស្មារតីចងចាំថា
«ជីវិតកាន់តែប្រសើរឡើង កាន់តែភ្លឺស្វាងឡើង
ដោយសារការអប់រំនេះឯង»។
ដរាបណាដែលនៅមិនទាន់បានជាព្រះអរហន្តទេ
គ្រប់គ្នាត្រូវនៅក្នុងការសិក្សារហូតអស់ជីវិត
ព្រោះហេតុនេះហើយបានជាបុគ្គលដែលបដិបត្តិតាមព្រះពុទ្ធសាសនា
មានការចម្រើននូវគុណធម៌ បានសម្រេចជាសោតាបន្ន ជាសកទាគាមី
និងជាអនាគាមី ដែលហៅថា ព្រះអរិយៈ បុគ្គល៣ពួកនេះហៅម៉្យាងទៀតថា
ព្រះសេក្ខបុគ្គល គឺជាបុគ្គលដែលនៅមានការសិក្សា។
សូម្បីដល់ថ្នាក់ជាព្រះអរិយបុគ្គលយ៉ាងនេះហើយក៏ដោយ
ក៏នៅតែមានការសិក្សា លុះត្រាតែ បានសម្រេចជាព្រះអរហន្ត
ទើបហៅថា ព្រះអសេក្ខបុគ្គល គឺបុគ្គលគ្មានការសិក្សាហ្វឹកហាត់
ដើម្បីកំចាត់នូវភាពសៅហ្មងពីសន្តានទៀតឡើយ
ព្រោះសេចក្តីសៅហ្មងទាំងអស់ត្រូវបានលះផ្តាច់ដោយអរហត្តមគ្គទៅ
ហើយ ។ នេះឯងជាការសិក្សាអប់រំឲ្យបានសម្រេចដល់ទីបញ្ចប់
ដែលជីវិតមនុស្សត្រូវបានបញ្ចប់ទុក្ខកង្វល់ក្នុងវដ្តសង្សារ
ជាសារៈដ៏សំខាន់នៃជីវិត និងដែលជីវិតមនុស្សអាចទទួលបាន ។
ដំណើរជីវិតតាមគោលព្រះពុទ្ធសាសនា
គឺជាជីវិតស្ថិតនៅក្នុងការសិក្សាអប់រំដោយសេចក្តីមិនប្រមាទអស់
កាលជានិច្ច ។
សូមមនុស្សទាំងឡាយ
សម្លឹងមើលជីវិតខ្លួនឯង
និងជីវិតអ្នកដទៃក្នុងនិមិត្តមួយដែលត្រូវមានសម្ព័ន្ធជាមួយនឹង
ការសិក្សាអប់រំ
ព្រោះមនុស្សជាសត្វវិសេសដែលត្រូវទទួលកាហ្វឹកហាត់
ហើយអាចហ្វឹកហាត់បានរហូតដល់ពេលហៀបនឹងស្លាប់
និងរហូតដល់បានជាមនុស្សបរិសុទ្ធ គឺព្រះអរហន្ត៕
«ស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ពរ៤ប្រការ របស់អគ្គបណ្ឌិតធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស»
No comments:
Post a Comment