“ខ្ញុំរៀនបានតិចតែខ្ញុំនៅចាំ
មេសូត្រ ការងារជាកំណប់ កាលដែលខ្ញុំរៀននៅបឋម” យុវជន សុខដុម
កម្មករបុកគ្រឹះក្មេងជាងគេក្នុងចំណោមកម្មករបួននាក់ដែលទើបតែជូត
ញើសក្រោយបំពេញការងារពេញមួយថ្ងៃហើយ បានប្រាប់ Sabay
ពីការងារចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ខ្លួន។
យុវជនរូបនេះបន្តអោយដឹងថា
ការងារនេះធ្វើជាក្រុមមានគ្នាបួននាក់ដោយប្រាក់កម្រៃដែលបានមក
ត្រូវចែកគ្នាស្មើ
ហើយជាទូទៅក្នុងមួយថ្ងៃពួកគាត់បុកបានចន្លោះពី១៥ទៅ២២ដើម
មួយដើមមានប្រវែង៥ម៉ែត្រ ១ម៉ែត្រទទួលបានប្រាក់១០០០រៀល
ហើយ១០០០នេះត្រូវចែកជាបួន។
សុខដុម ដកដង្ហើមធំរួចនិយាយថា
ការងារបុកគ្រឹះជាការងារធ្ងន់ទទួលបានកម្រៃទាប
ប៉ុន្តែគេធ្វើច្រើនខែមកហើយព្រោះនៅឯស្រុកម៉ែ
(ឪពុកដុមស្លាប់ហើយ) គេគ្មានដីស្រែចម្ការដូចអ្នកភូមិឯទៀត។
“ហូបចុកហើយមួយថ្ងៃសល់បានជាងមួយម៉ឺនរៀល
មិនលើសពីពីរអាទិត្យខ្ញុំផ្ញើទៅផ្ទះម្ដងព្រោះម៉ែខ្ញុំចាស់
គ្មានរកអីបានទេ”។
នៅពេល Sabay សួរនាំពីការសិក្សា
យុវជនរូបនេះទម្លាក់ទឹកមុខនិយាយមួយៗថា
ខ្លួនជាក្មេងរៀនពូកែប្រចាំភូមិដែរ
ប៉ុន្តែគួរអោយសោកស្ដាយគ្រួសារមិនអាចសូម្បីឧបត្ថម្ភអោយខ្លួនរៀន
បានចប់បឋមសិក្សាផង…..
“ពេលបុកគ្រឹះនៅជាប់ផ្លូវធំឃើញកូនអ្នកហ្ពេញស្លៀកពាក់ស្អាតទៅ
រៀនខ្ញុំចង់ស្រក់ទឹកភ្នែកនឹកឃើញពាក្យគ្រូសរសើរថា
ភូមិអន្លង់អកនេះមានតែឯងហើយរៀនពូកែជាងគេ”។
ងួន
វ័យចំណាស់ជាងគេកំពុងវាល់អង្ករដាំបាយឆ្លៀតប្រាប់អោយដឹងពីតម្លៃ
ការងាររបស់គាត់ថា
ការងារនេះហត់នឿយតែគាត់អាចចិញ្ចឹមប្រពន្ធនិងអោយកូនពីរនាក់ទៅ
សាលាបាន។ “ដុម មានតែម៉ែម្នាក់
ខ្ញុំមានបីនាក់នៅចាំលុយខ្ញុំផ្ដល់ទៅអោយនៅឯស្រុក
ការងារបុកគ្រឹះនេះជាអាយុជីវិត
និងការរៀនសូត្ររបស់កូនពីរនាក់របស់ខ្ញុំ”៕
ចុះយុវវ័យអោយតម្លៃយ៉ាងណាដែលចំពោះ “ការងារ និង ការសិក្សា” ?
No comments:
Post a Comment