ប្រហែលជិត ២០០ឆ្នាំ
មុនគ.ស នៅប្រទេសចិនខាងជើង
កើតមានរាជាណាចក្រមួយប្រកបដោយអរិយធម៌ភ្លឺរុងរឿង គឺរជ្ជកាលមហាចាង
ដែលមានរាជធានីនៅក្រុង ឆាង យ៉ាង។
អ្នកប្រាជ្ញខាងប្រវត្តិវិទ្យាសម័យថ្មីបានដាក់ឈ្មោះសម័យដ៏យូរ
លង់នោះ ថា “យុគសំរិទ្ធិ”។
ប្រជាជនអ្នកនរគរមានជីវភាព
រស់នៅយ៉ាងសម្បូរសប្បាយ ព្រោះភោគទ្រព្យធម្មជាតិ របរកសិកម្មនេសាទ
និងការចិញ្ចឹមសត្វជាដើម
បានជួយគាំទ្រមនុស្សលោកនៅក្នុងទីនេះឲ្យរួចចាកពីការ
អត់ឃ្លានទុរភិក្ស។ តែលក្ខណៈសាសនា និង ជំនឿទៅលើលោកធាតុ
ជាគ្រឿងសក្តិសិទ្ធិ ដែលសន្តតិវង្សចាង
បើកដៃឲ្យសង្គមប្រពៃណីខ្លួនអនុវត្តទៅលើប្រជាជននោះ
គឺជាទុក្ខចារកិច្ចសម្រាប់ប្រជាពលករ។
វាមានលក្ខណៈឃោរឃៅដែលអ្នកស្រុកអ្នកភូមិភ័យខ្លាចជាងសង្គ្រាមរបស់
អនារ្យប្រជាគមសាបព្រោះមកលើពួកគេនោះទៅទៀត។
សន្តតិវង្សចាង
បានបើកដៃឲ្យអាចារ្យសាសនាប្រារព្វពិធីបូជាមនុស្ស
កាប់សម្លាប់ប្រជាជនរាប់ពាន់នាក់ និងសេះរាប់រយក្បាល
ជីកកប់វត្ថុដ៏មានតម្លៃផ្សេងៗ មានរថល្អៗ គ្រឿងសាស្ត្រាវុធ
យុទ្ធភណ្ឌដែលមានដាំត្បូងគុជ មាស ពេជ្រ
ព្រមទាំងរបស់ប្រើប្រាស់ដ៏មានតម្លៃច្រើនទៀត
ដូចជាផើងជើងបីធ្វើពីសំរិទ្ធិបញ្ចុះទៅក្នុងផ្នូរជាមួយនឹងសាកសព
កាលណាព្រះមហាក្សត្រ ឬញាតិវង្សណាម្នាក់ចូលទីវង្គតទៅ។
លក្ខណៈជំនឿទៅលើភាព “សក្តិសិទ្ធិ”
នេះពុំគ្រាន់តែស្ថិតក្នុងរង្វង់រាជវាំងប៉ុណ្ណោះទេ
តែវាបានសាយភាយសព្វគ្រប់ច្រកល្ហក
និងខាំជាប់ក្នុងផ្នត់អារម្មណ៍ប្រជាជនចិនទាំងមូល
សូម្បីតែជាងស្មិត ឬជាងសាងសាស្ត្រាវុធក៏បានប្រើវិធីសម្លាប់មនុស្ស
ដើម្បីយកឈាមមកស្លលាយនៅក្នុងលោហធាតុរបស់ខ្លួនដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត
គេតែងមានជំនឿថា “មនុសស្ដែលគេពិឃាត នឹងក្លាយទៅជាអសុរកាយ
ចាំថែរក្សាវត្ថុសក្តិសិទ្ធិទាំងនេះអស់កាលជាអង្វែងទៅ”។
នៅសម័យមហាចាង មេទ័ពទាំងឡាយ
ច្រើននាំគ្នាគោរពភ្លើងហើយព្រមទាំងចាត់ទុកភ្លើងជាអាទិទេពរបស់
គេ។
តាមគម្ពីរចិន ដែលជាឯកសារកាលប្បវត្តិនោះ បានតំណាលថា៖
“កាលនោះ មាននាម៉ឺនចាស់ម្នាក់ឈ្មោះ
“ខុង” ជិនណាយនឹងជីវិតកាប់សម្លាប់ និងបូជារបស់សន្តតិវង្សចាង
ក៏បានភៀសខ្លួនចេញពីរាជធានី អាង យ៉ាង
ដោយនាំយកទាំងគម្ពីរក្បួនខ្នាតចាង ខ្លះយកទៅជាមួយផង
ហើយបានតាំងទីលំនៅលើជ្រលងភ្នំមួយឈ្មោះ “ភ្នំពពក”។
បើតាមសម្តីរបស់លោក វូ ជី “នាម៉ឺនខុង
បានរស់ក្នុងសភាពជាតាបស។ ប៉ុន្តែលោកវូជី បានបញ្ជាក់ថា
“ខុងពុំជឿទៅលើព្រះអាទិទេព ឬស្ថានសួគ៌អ្វីទេ
គឺជឿទៅលើសេចក្តីស្ងប់ស្ងាត់ដែលកើតមានក្នុងអារម្មណ៍គាត់ប៉ុណ្ណោះ”។
ក្រោយមក ”ខុង” ក៏បែកគំនិតថា
“ការធ្វើសមាធិកម្មរបស់គាត់ជាអំពោះដែលមនុស្សជាន់ខ្ពស់
ទើបអាចឈោងដល់”។ ហើយតាំងពីថ្ងៃនោះមក គាត់ក៏មានជំនឿថា
“បើព្រលឹងរបស់គាត់ផុតរលត់ទៅនៅពេលណា ហើយប្រសិនជាបានកើតជាថ្មី
នោះនឹងបានស្អាតហើយបរិសុទ្ធជាងអ្នកដទៃ
ព្រោះភ្នែកគាត់ឈប់មើលឃើញការពិឃាតមនុស្សទៀតហើយ”។
តាមសម្តីរបស់អ្នកប្រាជ្ញ លីជី
(Legge) បានពោលថា “គ្រួសារខុងរស់នៅលើ ”ភ្នំពពក” អស់ ៦
តំណមនុស្សទើបរាជវង្សចាងជំនាន់ក្រោយ
ហៅឲ្យចូលទៅបម្រើរាជវង្សក្នុងវាំងស្តេចវិញ”។
ក្រោយមកនៅពេលអាណាចក្រចាង
ត្រូវពួកអានារ្យប្រជាគមមកពីជ្រលងភ្នំវៃ (Wei) សម្លាប់ផុតពូជហើយ
ព្រមទាំងយករាជវាំង អាង យ៉ាង ជាទីតាំងរបស់ខ្លួន
នោះមានសេបតីធំជាច្រើនបានវេចខ្ចប់ក្បួនខ្នាតគម្ពីរក្នុងរាជវាំង
ចាង យកទៅតាមខ្លួនគ្រប់គ្នា។ ដូច្នេះនៅឆ្នាំ ១០២៧ មុនគ.ស
ដែលពួកអានារ្យប្រជាគមបានគ្រប់គ្រងលើទឹកដី ចាង
ហើយពួកនោះបានដាក់ឈ្មោះសន្តតិវង្សខ្លួនថា ចូវ (Tcheou) រហូតមក។
សមាជិកត្រកូល ”ខុង”
បានភៀសខ្លួនទៅពួនបន្លំរស់នៅជាមួយប្រជាជនក្នុងរជ្ជកាល ចូវ អស់ ៥
តំណមនុស្សទៀត ទើបបានធ្វើដំណើរចូលទៅរស់នៅក្នុង សន្តតិវង្សឈ្មោះ
លូ នៅតាមមាត់ទន្លេលឿងនៃស្រុកចាន់តុង។ គឺនៅក្នុងដែនដីនេះហើយ
ដែលគេប្រទះឃើញគ្រួសារមួយមានសមាជិកបីនាក់គឺ ប្តីប្រពន្ធ
និងបាវបម្រើប្រុសម្នាក់។
មេគ្រួសារមានឋានៈជាមេទ័ពសង្កាត់នៅក្នុងអាណាចក្រលូ
ជានាយទាហានមានមុខងារបើកបររថទឹមដោយសេះ ៦។
លោក វូជី បានពោលថា
ប្រហែលជាគ្រួសារតូចនេះបានទទួលបណ្តាំពីដូនតារបស់ខ្លួន
ពីរឿងអាថ៌កំបាំងអ្វីមួយមុនពេលស្លាប់ក៏ពុំដឹង
បានជាមេទ័ពក្មេងនេះបានលាលែងពីដំណែងរបស់ខ្លួន
ហើយទៅរស់នៅក្នុងភ្នំមួយនៅក្នុងស្រុកចាន់តុង។ គ្រួសារតូចនេះហើយ
ដែលជាគ្រួសាររបស់ “ខុងជឺ” ហើយមេទ័ពនេះហើយជាឳពុករបស់គាត់។ ដូច្នេះ
ខុងជឺ បានមើលឃើញពន្លឺពិភពលោក ក្នុងទីងងឹតនៃក្រហែងថ្មភ្នំ
ជិតវាលចិញ្ចឹមសត្វរបស់លោកម្ចាស់នៃសន្តតិវង្សលូ។
ពេល ខុងជឺ មកចាប់កំណើត
ម្តាយរបស់គាត់បានសុបិននិមិត្តឃើញមាននាគមួយសម្បុរខៀវហោះពីលើអាកាស
ទម្លុះដុំពពកខាប់ ហើយក៏ចុះមកលេងទឹកសមុទ្ទ” (សូមជម្រាបជូនថា
ប្រជាជនចិននៅភាគកណ្តាល ពុំស្គាល់សមុទ្ទទេ
ហើយចាត់ទុកទន្លេលឿងថាជាសមុទ្ទ)។
នាគខៀវចុះហែលកញ្ជ្រោកបោកបាចទឹកអស់ចិត្តហើយ
ក៏ផឹកទឹកពេញពោះរួចទើបហោះទៅលើមេឃវិញ។
ពេលនោះនាគបានខ្ជាក់ទឹកភ្លៀងមកលើដី
កើតទៅជាភោគផលចម្រើនដល់កសិកម្មដើមស្រូវដុះគុម្ពធំៗ ខៀវខ្ចី
ឯចំណែកធម្មជាតិទាំងឡាយក៏ហាក់ដូចជាចាប់កំណើតឡើងវិញសារជាថ្មី។
ម្តាយ ខុងជឺ
បាននិយាយប្រាប់ប្តីពីសុបិននិមិត្តរបស់ខ្លួនដែលមានលក្ខណៈហាក់បី
ដូចជារឿងនិទាន។ លោកមេទ័ពជាបិតាខុងជឺ
កាលបានលឺក៏កើតបីតិសោមនស្សរីករាយឥតឧបមា ហើយប្រាប់ប្រពន្ធថា
ច្បាស់ជាមានភ្លៀងធំពុំខាន ហើយកូនចៀម
និងពពែដែលគាត់ចិញ្ចឹមនឹងបានធំធាត់ព្រោះសម្បូរស្មៅខ្ចី។
ក្រោយមកម្តាយ ខុងជឺ ក៏មានផ្ទៃពោះ
ហើយសម្រាលបានបុត្រមួយដែលមានសម្ផស្សល្អប្រិមប្រិយ
តែថ្ងៃកំណើតរបស់ខុងជឺ ជាថ្ងៃសោកនាដកម្ម ព្រោះមានភ្លៀងផ្គរ
រន្ទះបាញ់រញ្ជួយភ្នំ ព្រមទាំងមានបុព្វហេតុមួយទៀត គួរឲ្យតក់ស្លុត
គឺអ្នកបម្រើ ដែលមានអាយុប្រមាណ ៥០ឆ្នាំ
ធ្លាប់ដើរតាមបម្រើគ្រួសារនេះជាយូរណាស់មកហើយនោះ
បានទទួលមរណភាពនៅថ្ងៃនោះដែរ។
កំណើតដ៏អស្ចារ្យនេះបានធ្វើឲ្យគេ
ពិចារណាគ្រប់គ្នា។ មតិខ្លះយល់ថា គាត់ជាក្មេងមានកំណើតចង្រៃ
ហើយខ្លះទៀតថាកំណើតរបស់គាត់ជាមនុស្សមានបុណ្យ
ព្រោះមានអព្ភូតហេតុប្លែកកើតឡើង។
ប្រភពឯកសារ៖
សៀវភៅ La Philoso Phie De Confucius, Edit Payot, Paris និង សៀវភៅ Confusius the man and the myth
No comments:
Post a Comment